Wat een onverwachte bevalling hadden we gisteren. Natuurlijk was ze zondag zich terug aan het trekken in de benches van de andere teckeldames. Meestal duurt het dan nog een paar dagen voordat het echt zover is. Ivo had nachtdienst en Pippin had lekker met hem de nacht doorgebracht op de bank. In de ochtend begon ze met hijgen maar meestal duurt het dan ook nog wel een tijdje – lees een halve tot een hele dag- voordat het persen begint. Pippin wou in de ochtend graag meteen naar buiten en ook daarna ook meteen weer naar binnen en bij terugkomst dook ze meteen in haar bench, die we naast de werpkist hadden gezet en gaf een perswee. Ik moest echt twee keer met mijn ogen knipperen. Holy shit, hoorde ik dit nu goed? Gas erop! Pippin verhuisd naar de werpkist, andere honden naar achter naar kantoor waar ze liefdevol werden opgevangen door Alix en personeel en andere kleine dingen in orde gemaakt. Pippin viel door de veranderingen even stil, om een 10 minuten later weer verder te gaan met haar weeën.

Ze perste in een mooi rustig tempo door. Ze was heel stoer, vooral na de 2e pup, wat hard werken was. Voor ons de eerste dood geboren teckelpup. Niet leuk en vooral niet omdat deze dame zo enorm gewenst was. Gelukkig kwam nummer 3 zeer snel, en ook meneer nummer 4 was er binnen 5 minuten. Dus geen nachtwerk, geen gehang tot het eindelijk gaat beginnen. Op onze kleine dame na een hele fijne bevalling.

De pups glanzen weer als een tierelier, laat dat maar aan Pippin over. Ze is duidelijk ervarener en ouder. Ze is relaxter dan anders en we hoeven niks bovenop de werpkist te leggen om er een mamacave van te maken. De andere honden mogen zelfs over het hek naar de pups kijken 🙂